Het perfecte moment om stil te staan bij de mensen achter de schermen en hen te bedanken. Dag en nacht zetten chauffeurs zich in om van alles bij ons te krijgen, van boodschappen en kleding tot bouwmaterialen en binnenkort ook onze kerstcadeautjes.
Dus eerst en vooral: bedankt!
Dit jaar vindt de vierde editie van de Belgische Dag van de Vrachtwagenchauffeur plaats, en steeds meer bedrijven grijpen de kans aan om hun chauffeurs in de kijker te zetten. Vorig jaar organiseerden maar liefst 400 bedrijven in België initiatieven om hun waardering te tonen. Dit jaar wilden wij ook ons steentje bijdragen.
En dus trokken we een paar weken geleden naar Oostkamp, vlak bij Brugge, om in gesprek te gaan met Lieven, een Belgische vrachtwagenchauffeur. Lieven is 54, heeft een partner en drie dochters, en rijdt sinds 1991 met de vrachtwagen door heel Europa, met uitzondering van een pauze van acht jaar waarin hij als webdesigner werkte. Vandaag rijdt hij voor Link-Up, een full-service logistieke speler in de regio Brugge, gespecialiseerd in snel, veilig en discreet vervoer van allerlei ladingen: van express leveringen tot gekoelde en zelfs gevaarlijke goederen. Vandaag geeft Lieven ons een uniek kijkje in het leven van een vrachtwagenchauffeur: de mooie én de moeilijke momenten, en waarom het na al die jaren nog steeds zijn passie is.
Een bijzonder woord van dank aan Lieven: niet alleen voor zijn dagelijkse inzet op de weg, maar ook voor zijn tijd en openheid om zijn wereld met ons te delen. Dank je wel, Lieven, en we wensen je een fantastische Dag van de Vrachtwagenchauffeur!
- Hoe en wanneer ben je vrachtwagenchauffeur geworden?
Mijn grootvader was ook een man van de weg. Na de oorlog reed hij met een klein vrachtwagentje eieren rond. Het leek meer op een doos op wielen. Ik heb er foto’s van gezien, echt geweldig om te zien. Mijn vader, die timmerman was, koos een andere richting, maar ik had altijd al een goed richtingsgevoel. Tijdens mijn verplichte legerdienst haalde ik mijn vrachtwagenrijbewijs. Ik ben zelfs twee keer gepromoveerd en mocht tanks vervoeren met mijn truck. Om mee te rijden in zo’n tank was onvergetelijk, 9 ton zwaar, 120 km/u, en het schudt je helemaal door elkaar!
Na mijn legerdienst begon ik te rijden voor een diervoederbedrijf. Ik leverde in Noord-Frankrijk, Metz en Luxemburg. Maar ik wilde meer. Uiteindelijk ben ik internationaal gaan rijden, door heel Europa. Wat ik zo mooi vind? De vrijheid van de weg. Alleen ik, mezelf en de horizon.
- Waar heeft je vrachtwagen je tot nu toe allemaal gebracht?
De verste rit die ik ooit maakte, was naar Minsk in Rusland, kort na de val van het IJzeren Gordijn. De mensen daar hadden niets. Ze waren ineens ‘vrij’, maar wisten niet wat ze met die vrijheid aan moesten. Er hing een vreemde sfeer, het is eerlijk gezegd niet mijn favoriete bestemming geweest.
In diezelfde periode kwam ik vaak in Polen, waar je soms wel tot twee dagen stond te wachten aan de grens. Maar als je een beetje vindingrijk was en de douaniers vriendelijk aansprak, ging het een stuk sneller. Mijn kennis van het Duits kwam daarbij goed van pas. Bovendien hadden ze een zwak voor Belgische chocolade en bier, ik was meestal binnen drie à vier uur de grens over.
Ik heb ook ongeveer vier jaar in Engeland gereden. Daar heb ik Engels geleerd, want op school had ik het nooit gehad. Gelukkig had ik collega’s die goed waren in de taal en me hielpen om het onder de knie te krijgen. Nu spreek ik Engels als een echte Brit!
- Hoe ben je chauffeur geworden bij Link-Up, en wat spreekt je aan in het bedrijf?
Ik moest geopereerd worden aan mijn rug, en besloot me om te scholen. Ik leerde werken met Word, Excel, Photoshop en programmeren, en meer, voornamelijk via zelfstudie. Acht jaar lang werkte ik als freelance webdesigner. Dat vond ik best leuk, maar het constante werkritme en het najagen van betalingen, waarvan 12 via een rechtszaak, maakten het loodzwaar. Ik begon met de vrachtwagen en het sociale contact dat daarmee kwam, steeds meer te missen. Uiteindelijk leidde die stress tot een burn-out, al had ik dat toen zelf nog niet door.
Link-Up was een van mijn klanten als webdesigner. Terwijl ik aan hun nieuwe website werkte, begon ik ook voor hen te rijden. Eerst als afwisseling, twee keer per week met een kleine vrachtwagen de baan op om wat meer buiten te zijn en mensen te zien. Maar al snel zat ik bijna elke dag in de truck. Toen er een plek vrijkwam, heb ik voorgesteld om voltijds in dienst te komen.
Wat ik zo fijn vind aan Link-Up? De familiaire sfeer. Iedereen kent elkaar en ik heb er sterke relaties opgebouwd. En het werk is gevarieerd, dat maakt het interessant en leuk om te doen.
- Vrachtwagenchauffeur zijn is niet altijd makkelijk. Wat zijn enkele uitdagingen, en hoe ga je daarmee om?
Verkeer is een constante uitdaging, maar laden en lossen kan ook behoorlijk lastig zijn. Zo moest ik ooit een stenen badkuip van 400 kg afleveren in een smalle straat in Parijs. Ik moest mijn spiegels inklappen om erdoor te raken. De straat was bochtig, wat het lossen extra moeilijk maakte, en ik had geen andere keuze dan de hele straat te blokkeren! Dankzij ervaring en gevoel voor de afmetingen van de truck is het toch gelukt.
Oplossingsgericht denken is ook cruciaal. In Ierland had ik autopech met een gekoelde oplegger. Door een speciaal sluitsysteem kreeg ik de wielen er niet af. De pechdienst kwam niet opdagen, dus leende ik een stalen buis van een paar arbeiders in de buurt en verving ik zelf het wiel. De lading kwam gewoon op tijd aan. De arbeiders waren vertrokken voor ik de buis kon terugbrengen, ik heb ‘m nog steeds!
De moeilijkste les kwam in Engeland, toen ik in slaap viel achter het stuur. Ik was van plan te stoppen, maar het volgende tankstation was te ver weg. Ik reed tegen een mobiele kraan en de helft van mijn truck werd vernield. Ik had geluk dat ik ongedeerd was. Sindsdien luister ik altijd naar mijn lichaam en stop ik zodra ik vermoeidheid voel.
- Wat was het mooiste uitzicht dat je ooit had onderweg?
Er zijn zó veel prachtige uitzichten, en je hoeft er niet ver voor te gaan. Zelfs in België zijn er mooie routes. Maar mijn favoriet is de Brennerpas in Italië. Soms moet je je hoofd draaien om het uitzicht goed te zien, wat als chauffeur natuurlijk niet altijd kan. Maar op die route zit je er echt middenin: je ziet alles terwijl je rijdt. Een prachtige weg om te nemen.
“Er zijn zoveel geweldige uitzichten. Mijn favoriet is de Brennerpas in Italië.”
Maar ik geniet ook nog steeds van Parijs. Als je op de Périphérique de afrit Porte Maillot neemt en richting het centrum rijdt, kom je recht op de Arc de Triomphe af, met de Champs-Élysées erachter. En als je dan de tweede straat inslaat, kom je bij de Eiffeltoren uit. Echt indrukwekkend!
En dan is er nog een prachtige route in het noorden van Engeland. Toen ik daar werkte, reed ik vaak naar Edinburgh, altijd via het oosten over de A68. Het stuk van Newcastle door Otterburn richting Edinburgh is fantastisch. Vooral het moment waarop je de grens oversteekt bij Carter Bar is echt bijzonder.
- Wat is je meest memorabele ervaring op de weg?
Ik heb veel onvergetelijke momenten meegemaakt, maar het meest bijzondere was toch die week kamperen in Saint-Tropez. Ik moest drie jachtmotoren afleveren: twee in Saint-Tropez en één in Sainte-Maxime.
De eerste levering op dinsdag verliep vlot, en op woensdag leverde ik de tweede in Sainte-Maxime af. Maar de laatste motor, de grootste van de drie, kon niet worden geleverd omdat de betaling nog niet rond was. Dus zat ik vast.
Ik parkeerde mijn vrachtwagen bij het douanekantoor voor de veiligheid, de lading en het geld van de eerdere leveringen waren veel waard. Pas vrijdagmiddag werd de betaling geregeld en kon ik de motor eindelijk afleveren. Tegen die tijd was het te laat om terug naar België te rijden, en op zondag mocht ik niet rijden. Dus bleef ik tot zondagavond. Ik bracht mijn tijd door op het strand, waar ik meteen de eerste dag al een zonnebrand opliep! Toch was het een fantastische ervaring.
- Wie is je favoriete metgezel op de weg?
Soms gaat mijn partner Ammi mee, of een van mijn dochters. Eén rit met mijn dochter is me bijzonder bijgebleven. Toen ik in Engeland werkte, leverde ik regelmatig goederen voor Sotheby’s, midden in Londen bij Piccadilly Circus. Met een vrachtwagen daarheen rijden was duur (€25 alleen al om binnen te komen), tijdrovend én lastig door de smalle, drukke straten. Dus vond ik een betere oplossing: ik deed de leveringen per fiets, met een kleine aanhangwagen.
- Wat staat er op je afspeellijst tijdens het rijden?
Ik hou van allerlei muziekgenres: van punk en metal tot hard rock en jazz. Mijn playlist duurt 25 uur en ik kies wat bij mijn stemming past. Op mindere dagen luister ik liever naar rustigere nummers. In druk verkeer vermijd ik metal, zodat ik kalm blijf. ’s Nachts rijd ik meestal in stilte, met net genoeg verwarming om wakker en alert te blijven, muziek maakt me dan slaperig.
- Wat doe je graag als je niet in je truck zit?
Muziek! Het is niet zomaar een hobby, het is een echte passie. Ik speel basgitaar, mondharmonica en zing in twee bands. Mijn hoofdproject is de Belgian Quo Band, een tribute band die zich richt op de hits van Status Quo uit de jaren 70 en 80. Ik speel er al 17 jaar in en we hebben geweldige dingen meegemaakt, zo zijn we officieel erkend door Status Quo zelf. Sommige van hun bandleden, zoals gitarist Richie Malone en drummer Leon Cave, hebben zelfs met ons mee gespeeld!
- Hoe heeft technologie, zoals gps en routeplanning, je werk door de jaren heen veranderd?
Ik ben nog een beetje van de oude stempel als het op navigatie aankomt. Ik ben opgegroeid met kaarten en atlassen, en ik vind het nog steeds fijn om vooraf de route te bekijken, zeker als ik ergens moet zijn waar ik nog niet eerder ben geweest. Tegenwoordig gebruik ik Google Maps om te plannen. Handig om files of mogelijke problemen te zien. Maar eens ik rijd, gaat de gps uit en vertrouw ik op mijn geografisch inzicht en ervaring, en op een heleboel achteraf weggetjes (lacht).
- Hoe heeft Qargo je dagelijkse werk beïnvloed?
Qargo is een heel gebruiksvriendelijke tool voor de dagelijkse planning. Het helpt je overzicht te houden en goed af te stemmen met de dispatch, zodat routes zo vlot mogelijk verlopen.
Je ziet meteen wat er moet gebeuren. Vroeger werkten we met geprinte schema’s, en bij elke wijziging werd er gekrast en bijgeschreven. Daarna kregen we de planning via sms, dat was al een verbetering. Maar met Qargo is het nog makkelijker: je kunt leveringen volgen, de volgorde zien en meteen checken of er iets is aangepast.
Welke boodschap wil je meegeven aan je collega-chauffeurs op deze Dag van de Vrachtwagenchauffeur?
Vooral: blijf veilig! Vertrouw niet blind op je gps, je eigen kennis en ervaring blijven belangrijk. Laat je niet opjagen door het verkeer. Soms moet je opletten voor jezelf én voor anderen, want niet iedereen ziet de risico’s. Dat kan frustrerend zijn, maar laat het niet aan je vreten.
En blijf genieten van de weg. Het is en blijft een prachtig beroep!
